Wyniki leczenia wysiłkowego NTM

Jeżeli chodzi o wyniki leczenia wysiłkowej postaci nietrzymania moczu to metody zachowawcze mają największą skuteczność w lekkich przypadkach schorzenia. Nie są one jednak w stanie zagwarantować całkowitego wyleczenia, niemniej – pozwalają na uzyskanie znacznej poprawy. I tak – trening pęcherza pozwala na zauważenie u kobiet cierpiących na NTM poprawę w zakresie 54 %, natomiast ćwiczenia mięśni miednicy – już o 75 do 90%. Dobre rezultaty dają również ćwiczenia tych mięśni w połączeniu z terapią biofeedback.

Bardziej inwazyjne metody leczenia zachowawczego – czyli stożki/krążki czy urządzenia wewnątrz – lub zewnątrzcewkowe pozwalają na osiągnięcie poprawy w granicach 20 – 80 %. Warto również zauważyć, że wewnątrzcewkowe urządzenia dają jedną z największych gwarancji wyleczenia (około 80 %) niemniej z ich stosowaniem wiąże się ryzyko zakażenia dróg moczowych oraz licznych podrażnień. Do nurtu leczenia zachowawczego zaliczamy również różnego rodzaju stymulacje: elektryczną czy magnetyczną. Należy przy tym zauważyć, że zachowawcze metody tego typu są kierowane głównie do kobiet (które stanowią zresztą większość zachorowań na wysiłkową postać NTM) . Mężczyźni zazwyczaj muszą poprzestać na niektórych rodzajach leków, które mogą, ale wcale nie muszą, powodować znaczną poprawę. Chirurgiczne leczenie wysiłkowego nietrzymania moczu daje dużo lepsze efekty (w dłuższym wymiarze czasu). W operacjach przy użyciu taśm (sposobem TVT lub TOT) skuteczność sięga od 80  – 95 %,, choć mogą pojawić się pewne powikłania pozabiegowe (łącznie z dyspareunią, przeszkodą podpęcherzową czy niestabilnością wypieracza). W operacji Burcha z kolei skuteczność również jest wysoka (i to w wieloletnim wymiarze), niemniej mogą pojawić się perforacja pęcherza, wypadanie tylnej ściany pochwy, czy niestabilność wypieracza. Wiele zależy jednak od fachowego przeprowadzenia zabiegu oraz budowy anatomicznej pacjentki. Jeśli chodzi o zabiegi dostosowane zarówno do potrzeb kobiet jak i mężczyzn, to zaliczamy do nich: iniekcje okołocewkowe (o znikomej, jak na metody chirurgiczne skuteczności) oraz wprowadzenie implantu zwieracza (o zdecydowanie wyższej skuteczności, zwłaszcza w przypadku wszczepienia we wczesnym stadium, jednak wymagającego wymiany po średnio 5 – 10 latach od zabiegu).